Het is altijd verleidelijk om alles vanuit je eigen blikveld te bekijken. Neem mijn werk bijvoorbeeld: stedelijk programmeur. Of zoals mijn naaste collega’s en ik het ook wel noemen: urbanista’s. Met Jane Jacobs in onze achterzak, kijken we naar gebieden vanuit de mensen zelf, vanuit de activiteiten die daar plaatsvinden, de invulling die gegeven wordt aan de stenen. Met andere woorden wij kijken naar de programmering.
Om een plek te doorgronden heb je verschillende blikvelden nodig. Zo werk ik binnen mijn eigen bureau samen met adviseurs op het gebied van o.a. stedenbouw en stadslandbouw. Daarbij ben ik continu op zoek naar andere blikvelden en vooral naar de idealen die daar achter schuilen. Zo hoop ik de intenties van ideeën te kunnen achterhalen.
Afgelopen maanden mocht ik aanwezig zijn bij de cursus Architectuurgeschiedenis in het Van Eesterenmuseum. Ik zeg ‘mocht’ omdat ik de cursus had gewonnen. Ze hadden via twitter een wedstrijdje uitgezet: maak een foto te maken van de (al zeg ik het zelf: prachtige) poster van het Van Eesterenmuseum en maak kans op de cursus. Ik was de eerste die vol enthousiasme reageerde en al snel ontstond een kleine twitterstrijd. Het lot bleek mij gunstig gezind. Met een foto als bewijs werd mijn naam als eerste uit de loterij getrokken. Ik mocht mijn blikveld gaan verruimen.
[Opstandingskerk, Bos en Lommerplein Amsterdam, foto: Van Eesterenmuseum]
Al na de eerste cursus keek ik vol nieuwe verwondering om mij heen. Vooral de zogenaamde ‘Kolenkit’, de opstandingskerk in Amsterdam-West ontworpen door Marius Duintjer, kreeg mijn hernieuwde aandacht. Ineens zag ik in de kerk dat prachtige monument gemaakt in de stijl van het brutalisme. Alleen dat woord al, ik raakte begeesterd. In sneltrein vaart werden we de daarop volgende cursusavonden meegenomen in de wereld van stenen. We begonnen bij het verlangen terug te gaan in de tijd, rond de depressie van de jaren 30, met het traditionalisme. We leerden over de opkomst van het functionalisme na de Tweede Wereldoorlog en over de high tech stijl van de jaren ’80 waaruit gebouwen als Station Sloterdijk zijn ontworpen. Ineens zag en begreep ik de mensen achter deze gebouwen. Waar zij naar verlangden, wat hun idealen waren. En het was allemaal prachtig.
De stad heeft weer een nieuwe glans gekregen door deze cursus. Mensen maken de stad wordt ook wel gezegd. En dit geldt natuurlijk zeker voor de stedenbouwkundigen en architecten. Ik kijk uit naar mijn volgende reis naar het blikveld van die ander.
Blog: Donica Buisman t.b.v. het online platform Nice Nieuw-West.
